ali ismail. unutulmaması, unutturulmaması gereken gencecik fidan. niceleri gibi.
birkaç şey söylemek istiyorum, ne desem bilmiyorum. üzgünüm ve çok öfkeliyim. adaletin yalnızca içi boş bir kavram ya da bir kelime olmaktan öteye gidemediği bu ülkeye dair umudumu gittikçe kaybediyorum, kaybediyoruz. "sonunda hep iyiliğin kazandığı, sonunda hep iyilerin mutlu olduğu çizgi filmlerle büyüyen tüm efsane nesillerin iyilik kavramına olan inançlarını sorguladığı, kaybettiği bir ülke", türkiye. ali ismail. akranım. onun hayallerini, geleceğini elinden alan iğrenç varlıkların akıbetine bakıyorum. annesinin acısını tahmin edemiyorum. ateş düştüğü yeri yakıyor. yakmasın artık.
farklı kesimlerce mazlum ile zalimin göreceli olması ne acı. hala "siz bizimkine üzüldünüz mü biz niye sizinkine üzülelim" edebiyatı yapanlar var. olmayan adaleti yaratmalıyız hepimiz, başka yolu yok.
