sevdicekle planlar yapılmış. foça'da güzel bir gün geçirilecek yörenin kendine has arsız kedilerine rağmen. her şey güzel, tümen içtima da bitince hayırlısıyla ertesi gün kendini sivilde gibi hissedecek eskimo.
tümgeneralimizin önünden en asil duygularla geçiyoruz ayaklarımızı yere vura vura mavi berelerimizle. alandaki yerimize geçiyoruz sonra diğer bölüklerle sırasıyla.
tam o sırada paşa bize doğru yaklaşıyor. herkeste içten içe bir panik. geliyor selam veriyor, "sağollll" deyişimiz yankılanıyor tepelerde. başlıyor akabinde bizi övmeye "siz türk komandosunu doğal afet anında yaptığınız fedakarlıklarla bir kez daha onurlandırdınız. aslanlarım benim" (çok felaket bir sel yaşandı, özellikle bizim bölük bele kadar su içinde kalıp durumu normale çevirdi)
neyse veriyor coşkuyu, bizim götümüz kalkmış iyice tabi. yürüyün deseler binicez botlara sikip atıcaz yunanı geri alıcaz 12 adayı. o durumdayız yani. neden sonra durduk yere, hem de hiç gereği yokken "ama tabi ufak tefek aksaklıklarda mevcut" diyor ve hemen önünde oklava yutmuş gibi duran eskimoyu göstererek "mesela bu arkadaşınız, bot bağları sökülmüş" deyiveriyor. anam anammmm. bir anda gözüm bölük komutanına gidiyor "ebeni siktim canım evladım" bakışını görüyorum. ter götümden akıyor, haki yeşil boxerım oluyor koyu yeşil. paşa son bir pohpohlamadan sonra cehennem olup gidiyor.
sonuç: bölüğün tamamı neşe içinde foça çarşısında safiye soyman ve faik öztürk ikilisiyle bira çerez yaparken, biz sevdicekle boynu bükük nizamiye önündeki küçük parkın bankında koca gün oturduk ıssız adam ın kapak sahnesindeki gibi.
