ilginçtir. evet, gerçekten eskiden öyle derdik her sabah. güleriz şimdi halimize, ama ilkokulda soğuk sıcak demeden, sesler gür, söylerdik hep bir ağızdan. sonra ortaokul geldi, ergenlik başta, söylemek yerine karşı cinsle göz göze gelmeye uğraşmakla geçti. liseli olduk, artık havalı olmak sabah seanslarından kaytarmak, hocaların burnu dibinde saç kıyafet gösterisi yapmaktı. zoraki bir iki heceden başkası çıkmazdı ağızdan. olaylar gelişti. görüşler değişti. türk olmanın ırkçı olduğu söylendi. sinip kaldık öylece. diyemez olduk o cümleyi. dünyamız genişledi. yurtdışı platformlarda bulduk kendimizi. ilgi alanımıza giren gruplara üye olduk. bir baktık, hangi grup türklerden oluşuyorsa orda seviyesizlik, çirkinlik, arsızlık hakim. utandık seviyemizden. içinden çıktığımız ülkeden. ne mutlu türküm diyememek ırkçılık endişesinden değildi artık. sadece utanmaktı. toplumundan utanmak. sonra bir gün ilk okul mezunu anneden utanmak başlığına denk geldik. ve hep bir ağızdan yuhaladık bunu söyleyeni. biz ne mutlu türküm diyemezken.
ister eksileyin, ister siktir lan pezevenk diyin. bu kısa bir kendine bakma yazısı. bir yazar artık ne mutlu türküm demeye çekiniyoruz demiş. evet, öyle. ama hala ilkokul mezunu anneden utananı taşlıyoruz. ilginç değil mi?
edit: yazıda ahlak yerine duruş, görüş kelimelerini tercih etsem de herkesin anlayacağı şekilde yazılmış bir yazı;
twitter'a göz atayım dedim, bu yazıya denk geldim, aa tam da hebele hübele bir iki laf etmiştim konuyla ilgili diye şaşırdım. ekliyim buraya dedim. hele bir türk asla rezil olmuyor ve istifa etmiyor kısmı çok tatlı olmuş.
