seni son görüşümün üzerinden yaklaşık 382 gün geçti.
kokun hâlâ burnumda, her ne kadar başkasının da olsan, o kokuyu unutamıyorum.
zor olduğun için mi aşktın, aşık olduğum için mi zor geliyor bilmiyorum... kimse asla sen olamayacak. kimse sen kokmayacak. kimse senin gibi bakamayacak. kimse bir bakışıyla içimi eritemeyecek. kimsenin bakışları dizlerimi titretemeyecek.
her gün bir umutla mailimi açıp kontrol ediyorum, kendinden bir haber, bir selam yollarsın diye. nerede, neler yaptığını merak etmiyorum. senden sadece bir iz istiyorum. hayatta olduğuna dair, bana ulaşmak istediğine dair sadece ufak bir ipucu.
gelmeyeceksin ve ben başkalarıyla birlikte olmaya devam edeceğim. belki çaresizlikten evleneceğim. yaşlanacağım... çocuklarım olacak, emekli olacağım. saçlarım ağarsa da, tenim buruşsa da hep aklımda sen olacaksın. dünya seninle tekrar karşılaşamayacağım kadar büyük bir yer değil. seni bir kereliğine tekrar görmek bile hissedebileceğim en büyük mutluluklardan.
dünya üzerinde yaşayan altı milyar insanın amına koyayım. ben seni istedim, istiyorum.
bir güneş batışında,
bir akşam oluşunda,
bir mecnun gibi seni,
koparıp aldı benden.
götürdü uzaklara...
bir mendil sallamadan,
bir selam yollamadan,
ardına hiç bakmadan...
yabancı gibi gittin.
rıhtımda boynu bükük,
eridim, söndüm, bittim...
şimdi ben seni kimden sorup da bulacağım?
belki de ömür boyu yoluna bakacağım...
bendeki son resminle teselli bulacağım...
