sürekli telefon ekranına bakmakla başlayan süreçtir. telefonun başında çaresiz bekliyorum modunda üzülürsünüz ve eğer yanlızsanız kafanız 1 saniye boş kalmaz. aklınızda hep o vardır. sürekli acaba şunu yapsam mı dersiniz ama gururunuz engel olur, tabi sevginiz gururunuzdan üstün gelirse mümkün değil dayanamazsınız. cem karaca, teoman gibi sanatçılar kankanız olur, hiç dinlemediğiniz şarkılarını 1 gecede ezberlersiniz. alkol, sigara varsa para hiç düşünülmeden bu ikisine akar, gün geçirmek için yaşanır resmen. hastanede kendinizi kolda serumla bile bulabilirsiniz (arkadaşım yaşamıştı). bu sürece başlayanlara tavsiyem yalnız kalmamalarıdır. içilecekse yakın dostlarla rakı masası kurulmalıdır. acınızı olabildiğince yaşayın ama tamamen hissedin, ağlayın hatta.eğer bunu yapmayıp içinize gömerseniz taksit taksit aylarca içinizden çıkmaz bu acı.
kimse sizden daha önemli değildir dostlar, 3 bilemedin 4 ay sonra dönüp o halinize güleceksiniz belki. ben bidaha kimseyi bulamam demeyin sakın, siz istemeseniz de hayat karşınıza öyle insanları çıkartacak ki...
