oyuncağı elinden alınmış çocuk gibiyim.
kırgın, mutsuz ve çaresiz.
bazen soruyorum kendi kendime,
yapılması gereken herşeyi yapmadım mı acaba?
beni sevme ihtimali hiç mi yoktu?
olmadı işte vermeyince mabut neylesin mahmut misali.
allahım 20 yıllık ömrümde 2 yıllık mutluluğu yeterli buldu galiba.
o mutluluk ta sevdiğinin yaninda olabilme, gülüşüne ortak olabilme mutluluğu.
ona da razıydım, elini tutmasam da olurdu. seni seviyorum demesem de.
yeter ki yanında olayım.
ama dedim ya 2 yıl yetermiş bana.
gün geldi o da bitti.
ve ben hala onu özlüyorum...
onu çook özlüyorum...
