karbon kağıdıyla resim yapıp da kendisinin yaptığına inandırmaya çalışan, sobada ekmek kızartmanın zevkine varmış olan ve aynı sobanın yanında leğende banyo yapma makamına erişen, sırt tarafında ev desenli yeleklerden mutlaka giymiş olan, mino sakızı ağzına boşaltan, leblebi tozunu ağzına aldıktan sonra konuşan, ekrandaki ördeği tabancayla vurunca 'nası oluyo ki aceba yeaa' diye mantık kurmaya çalışan efsanevi neslin çocukluk dönemiydi doksanlar. hatırlamak bile mutluluk verir adama.
(bkz: hayır ağlamıyorum gözüme entry kaçtı)
