başkalarının ne yaşadığını kimse bilemez. ben yıllarca çoğu şeye sahip olmayıp mutsuzken başkalarının neden bu kadar mutlu olduğunu düşünürdüm. sonra saçmasapan nedenler bulurdum. örneğin paraları vardı derdim, kız arkadaşları var derdim, aile sorunları yok derdim kısaca ben de olmayan her şeye sahip olduklarını düşünürdüm. bir gün geldi her şeye sahip oldum. param oldu, kız arkadaşım oldu, aile sorununu minimuma indirdim ama hep daha mutsuz oldum. sonra bir gün okulu bırakıp amerika'ya kaçan bir arkadaşımla konuşurken laf arasında '' kızım ben mutlu olamam, toplumla sorunum var kaçacam buralardan.'' dedim. bana tek bir şey söyledi; insanları hayattının merkezine koyma buraların da oralardan kalır bir tarafı yok. bırak insanlar istediği gibi yaşasın,
bırak kim ne yapıyorsa yapsın, şurda 25 sene yaşadın geriye kalan 25 seneni kendin için ve sadece sevdiğin içi güzel yaşa dedi. jeton düştü benim. gerçekten o gün oturup düşündüm hiçbir sorun bulamadım mutsuz olmak için. birileri barlarda doludizgin eğlenmekten hoşlanabilir ama gayette ben evimde oturup bir kitap okumaktan hoşlanıyorum niye kendimi onlarla kıyaslayayım ki? ya da mutluluğun ölçütünü barlarda eğlenmek olarak kabul edeyim ki...
