bugün içimde bu umutsuzluk var. sangi solgulama yetimi kaybettim. eskiden a noktasından b noktasına giderken bütün ihitimalleri değerlendirirken şimdi düşünmüyorum sadece yürüyorum. dönemlik bi problem olsa gerek, yoksa sahicilik dünyasından uzaklaşmazdım. neyse kafamdaki allı pullu dünyamı düş sahnesinde sergileyim. mesela önce güleyim sonra hıçkıra hıçkıra ağlayım. çıkayım sokağa arabaların lastiğinin havasını indireyim. bütün zillere basıp kaçayım. cefasını çektiğim bisiklet kazasına inat çıakayım deli gibi bisiklet süreyim. hayal kurayım anasını satayım hemde hem cafcaflısından.ya da hiç bir sey yapmayım. ne gerek var kendimi yormaya?
