cümle değil, koca koca yazılar geçiyor böyle.. ben istiyorum ki hiç bir şey yazamayayım, istemiyorum ama bazen patlıyor böyle içinde insanın..
her insan zaman zaman hata yapar, yanlışları olgunluğa erişmesini sağlar. her insan hayatının bir bölümünde ağlar, üzülür kötü bir dönem geçirir.
bazen öyle anlar öyle şeyler olur ki, gördüğün her şey sana acı verir.
benim hissettiğim pişmanlık. çok zaman bekledim bazı şeyleri, çocuk gibi. çocukluğumdan utanmıyorum, yaptığımdan da.
gün saydığım oldu, aptal gibi. aptallığımdan da utanmıyorum.
peki neden her değer verdiğin sana zerresini çok görür? bak ben bundan utanıyorum. çünkü bu aptallıktan öte.
gözyaşı, gözyaşın olduğu zamanlar unutulur.. de ki bana, senin eskisi gibi degerin kalmadi. Ya da de ki gecmiste kaldi onlar, artik onemi yok.. herseyi de, kufret, zaman gecti kalmadi bir anin de.. onemsizsin de.. vallahi de. Seni gece yarisi uyandirip agladigim anlar bile umrumda degil de. sebebpsiz olmasin ama, yakma boyle canimi lutfen..
kafam yine dönmekte, dilim de çok fazla dönmüyor açıkçası. konuşamayacak durumda olduğun an klavyeye bırakıyorsun kendini.
içimde ne varsa hep dilimdeydi, bu yanlış. insan bazen herşeyi söyleyememeli.
dedik ya, herkesin kötü bir dönemi olur, üzüldüğü bazı şeyler olur.
peki ya enayilik hissi ne zaman atlatılır? üstüne yapışır mı, yoksa ders çıkarıp normale dönülür mü..
japon yapıştırıcısı ile yapışmış gibi hissediyorum.
yazmayı da sevmiyorum artık, gram zevk almıyorum. zaman geçsin...
hafıza öyle bir şey ki, 3 satır üstte ne yazdığımı dahi hatırlamıyorum ama bazı anlar kafamdan çıkmıyor.
bi dünya şey saçmaladım, okumicam da bunu.
yazdık bitti işte.
