Duvardan atlar insan.
Duvara tırmanabilmek için derisinin bir kısmını duvarda bırakır.
Duvarı cilalamayan belediyeye(hayatta tanrıya) küfreder insan.
Kanını bırakır duvara, cila olsun diye.
Bir sonraki tırmanan insanın derisi soyulmasın diye.
Duvarın ardını bilmez insan.
Duvardaki kırmızı cilanın sebebi merakıdır.
Merakın sebebi tanrıdır.
Sonra tekrar tanrıya söver insan.
Duvarın üstüne çıkıp şöyle bir bakar etrafa.
Geldiği yerin ne olduğunu bilir, diğer tarafı merak eder.
Aşağı bakar diğer taraf sis kaplı.
Sonra tanrıya söver insan.
Düşünebiliyor olduğu için, merak ediyor olduğu için söver!
insanın başına ne geliyorsa meraktan gelir.
Ona Merak yüklediği için tekrar tanrıya söver.
Cesaretini toplar ve aşağı atlar.
Kusursuz tasarım(!) olan insanın kemikleri kırılır.
acıdan gözleri kapalıyken düşünür:
"Geldiğim yerde kalbim, duygularım kırılıyordu. Kemik de neymiş!"
Gözlerini açar yeni bir hayat sanar.
O enerjiyle inançla doğrulur etrafına bakar.
Gerçekten farklıymış diğer taraf der.
Ardında bıraktıları gelir aklına.
Sonra onların yüzünden bu tarafa geçtim der.
Düşünebildiği için, kendini kandırabildiği için tekrar tanrıya küfreder.
Kemikleri iyileşir diğer tarafta.
Sonra tekrar kalbi kırılmaya başlar.
Doyumsuzdur insan başka duvarlar arar.
Sonra bu kadar duvar olduğu için küfreder tanrıya.
insan hep tanrıya küfreder.
