insanlık tarihi boyunca bir yaratıcı inancı hep var olmuştur. mantık da bunu gerektirir. insanların sadece etrafına bakıp sorgulaması bile onu bir yaratıcının varlığına götürmüştür. en tanrıtanımaz diye bilinen nemrut, firavun, ebu cehil gibi tarihsel figürler ve ad kavmi, lüt kavmi, semud kavmi dahi, bir yaratıcıya inanmışlar. fakat ya herhangi bir varlığı ya da atalarından birini veya önceki peygamberlerden birini tanrıya eş koşmuşlardır. onlarınki sadece şirktir. ebu cehil hz. muhammed ile bir ahitleşmesinde " allah şahid olsun ki " diyerek ahitleşmiştir. firavun, nemrut ve ad kavmi tanrı-yaratıcıya inandıkları halde sonradan kavuştukları olağanüstü toplumsal güç ve etrafının pohpohlamasıyla kendilerinin de tanrı olduğu yanılgısına düşmüşlerdir. günümüz ateistleri ise herşeyi tamamen reddededen abuk bir yanılgı içerisindeler. geçmiş kafirlerden daha vahim bir durumdalar.
bir çocuk bir işe girer az buçuk bir para kazanır da ebeveynine baş kaldırır, sanki doğduğu günden beri evi kendisi geçindiriyormuş gibi. atesitleri de ben hep bu tiplere benzetirim. yarım-yamalak akıllarıyla bir şeye inanıp haşa " allah yoktur bence, hadi ispatla bakalım " derler. kendine bak kendine! bu cümleyi kurmanı sağlayan dilindeki milyonlarca kastan bir tanesini bile yapabilir misin ?
