Doğru önermedir. Bir inançsız olarak bir dönem boyunca dindar bir ev arkadaşıyla yaşadım. Sonuçta dostu idim bu yüzden ne inancıyla uğraştım ne fikirleriyle. O da uğraşmadı. Konuşsak bile hiçbir zaman sert bir tartışmaya dönüştürmedik. Din kültürü ve ahlak bilgisi öğretmenliği okuduğu için gördüğüm açıkları ona söylüyordum böyle böyle bir durum var, araştır bul açıklamasını ilerde daha yetkin ve bilgili olursun bu konularda diye. Yani ateizm benim için tabu yada namus meselesi olmadı. Sevdiğim insanlara verdiğim değer inançlara olan düşmanlığımdan fazla olmuştu. Bu şekilde hiç sıkıntı çekmedim. Şimdi çevremde bu konuların geyiğini yapıyoruz. Ben inançsız isem bu beni ilgilendiriyor onlar inançsız ise o durum onları. Olay bu kadar basittir. Bunun üzerine çatışma ortamı inşa etmemek herkesin elinde. Yeter ki anlayış ve insaniyet ön planda olsun.
