ilginçtir, bir tane düzgün inanandan (hristiyan, müslüman, musevi) duymassınız bu sözü. neden mi? çünkü illa bir yamuğu olan cenahın kendini savunma mekanizması olarak geliştirdiği bir haykırıştır. dinin ''iman'' meselelerinde ciddi suretle vicdanın rolü önem arz etmektedir. kişinin kafasında yarattığı tanrı algısı ve ona ulaşma yolunda edindiği metodları masaya koyup üzerinde tartışmaya çalışmanın evrensel ahlakla pek bağdaşır yanı yoktur. lakin sosyolojik olarak problem oluşturabilecek tavırların önüne engel konulması gerekir. kaldı ki; inançlı bir kişinin inandığı din algısında başkalarına ne şekilde olursa olsun kendi dinini telkin etmek bulunuyorsa ve karşısındakileri o dine sokmak için her yola başvurması gerekliliği yer alıyorsa, sonuç itibariyle bu kişi toplumsal refahı/düzeni olumsuz şekilde etkiliyorsa ne diyeceğiz. ''din allah ile kul arasındadır'' sözü malesef ki yeterli olmayacaktır. başkasının dinine karışmak ''allah ile kulun arasına girmek'' olarak değerlendiriliyor ise, dini başkalarını zorla da olsa kendi dinine çekmeyi emreden bir mekanizma olarak düşünen o insana karışmak da aynı meseleye ''din allah ile kul arasındadır'' meselesine karışmak olacaktır. onun için ucu saçma mecralara gidebilecek bir söylemdir. fazla demokrasi kokmaktadır. din allah ile kul arasında da başına türban örten insanlara takiyyeci damgası vurmaya kimin hakkı var o zaman? takıyyeci ise de onunla allah arasında. sana mı vermek zorunda hesabı? bir düşünün derim.
