Zaman geçip gitmiş bana haber vermeden
soğuk bir Şubat akşamında dank ediyor aklıma
sitem ediyorum çaresizce zamana, soğuğa, karanlığa
ve çaresizce haykırıyorum dünyaya
çaresizce agliyorum gecelerce, günlerce..
yine yalnizim soğuk bir Şubat akşamında
aslında hep yalnizim beni yok sayan bu dünyada
haykirislarim, çığlıklarım bir fısıltı sadece rüzgarin kanatlarında
gözyaşlarım toprağa düşmeden yok oluyor güneşin ellerinde
selamlamiyor beni ateş kanatli kuşlar, çamur yaprakli ağaçlar
yildizlar göz kirpmiyor geceleri, ay sırtını dönüyor
buğuluyorum karanlikta, kendi karanlığımda..
elimden tutup kurtaracak kimse yok mu?!
diye haykırıyorum son bir defa, fisiltiya dönüşecegini bildigim sesimle
bekliyorum umutsuzca son kez
son kez...
