lisedeyim. bir arkadaşımla* ailelerden paraları cukkalamış gezmeye çıkmışız. sonra o paralar hiç oldu. neyse, döndük beşiktaş'a. n'apalım, n'apalım? ben başka bir arkadaşı* arayıp ondan para istedim. bizde böyleydi, gerekse de gerekmese de biri para isteyince verilir, sonra da geri istenmez, muhabbeti yapılmazdı. neyse, aldık parayı. ortaköy'e gidiyoruz. erkekliği kalmamış kabataş erkek lisesi'ni geçince "lan hadi film izleyelim" dedik ve feriye sineması'na daldık. cep sinemasında saving private ryan oynuyor. oturduk, izliyoruz ama hiç öyle dram, trajedi havasında değiliz. neyse işte, normandiya çıkarması saynesi başladı.
alman keskin nişancının ilk mermisi hafif çaprazdan gelir ve miğferden seker. asker miğferini çıkartıp minnetle bakarken ikinci mermiyi alnının ortasından yer. ve biz iki hayvan kahkahalarla gülmeye başlarız! evet, buna resmen anıra anıra güldük. içeride bir avuç insan olduğundan alan geniş ve biz yerlerde debeleniyoruz. kadınlardan cıkcıklamalar yükseliyor. biz daha da gülüyoruz. artık gözlerden yaş geldi, karnımız ağrıdı falan da biz öyle sakinleştik.
