sevdiğim cisimlerdir. hele bir kuyruklu var bağzan fena halde görüşümü engelliyor. ancak çoğu zaman da gözümün önünden kayboluyor. işte o zamanlar endişe ediyorum; gözümü sağa sola hareket ettirmeler, kırpmalar, ışığa tutmalar falan neler yapmıyorum ki. gelmiyor tabi hemen. ne çabuk sahipleniyoruz her şeyi. bedenimiz gibi sahipleniyoruz. o garip sesleri de arıyorum hep. kuyruklu cisimle bir olup saklanıyorlardır diye düşünüyorum beynimin arka kısmına. sanki sonra koşuşturmaya başlayınca içeride gözümün önünden geçerken kuyrukluyu görüyorum, kulağımın içinden geçtiklerinde garip sesleri duyuyorum.
yalnız olmak ürpertici...
