alışkanlıklar köle ediyor insanı kendine. sanırım bendeki yazma tutkusu da alışkanlığın bu kötü huyundan, bilmiyorum.
aşık oldum, önce resmini çizmeye çalıştım, çizemedim. tasvirini nasıl yapacağımı düşünürken gözlerinin, edebiyata yöneldim. yapamadım tasvirini, ulaşamadı yazılarım o güzelliğe. ama o yazılarda daha saf bir şey bıraktığımı anladım. hiç bilmediğim yanlarımı keşfettim. yıllar geçtikçe daha da fark ettim. sırf bu yüzden belki, daha çok sevdim ben gözlerini sevdiğimin. edebiyat hayat ateşimin sönmesini engelliyordu. edebiyat yapmamı sağlayan tek şeyse o'ydu.
kimi zaman vardı, kimi zaman yoktu. bir zaman sonra ise hiç olmadı sevdiğim. sevmeye alışmışken birini, çok zor olsa da bıraktım. ama yazmaktan uzaklaşamadım. hayatı yazmaya başladım ben de. insanı, anlamı ve anlamsızlığı... eskileri yazmaya başladım. tek çıkarım vardı: iyi hissediyordum. hayallerim değil yazdıklarımdı beni hayata bağlayan.
bu kadar şeyden sonra kağıtlara dökülen hayallerin yerini kağıtlara yazma hayalinin alması... bir zaman sonra hayata bağlanmaktansa hayattan kopardı beni edebiyat. gittikçe farkında oldum varoluşumun, hiçliğimin.
edebiyat ateşimdi. aydınlatıyordu. dibe vurana kadar anlayamadım aydınlatırken erittiğini, eridiğimi.
