yıllardır yazarlık kapıları açılsın diye beklediğim, bir gün orada yazar olmayı hep umut ettiğim sözlük.
işte bugün açıldı ve benim kayıtlı okurluğum sekizinci nesil yazarlığa dönüştürüldü, ki ulen ne kadar sevindim anlatamam. anlatamam dedim ama belki de anlatabilirim, aslında anlatmama mani olan durum 10 kadar entryyi rüzgar gibi girip çaylaklıktan çıkmam ama sonrasını da bir türlü getiremem.
daha da garip olan gelip burada yazmanın, orada yazmaktan daha çok zevk verdiğini farketmem. bunu kabul etmek de çok zor geldi bana. yani niye böyle anlayamadım. yorumlayamadım, ki bunu zihnimde doğru düzgün bir yere koyamadım.
insan hakikaten nerede mutluysa orada yaşamalı, nerede çiçek açıyorsa meyvasını da oraya dökmeli. insan rahat ettiği yerde öpüşmeli; doyasıoya sevişmeli.
