Benim bir kedim var. Adı Aslan, kendisi bir scottish fold.
O benim oğlum, canım, yaşam sebebim. Aldığım en güzel hediye.
O benim yalnızlığımı dolduran, sevincimi paylaşan, gözümün içine bakan.
O benim evladım, diğer yarım, paylaşamadığım...
Şimdi öyle bir durumdayım ki, bu kedi benim hayatımın tümü. 2 yıldır onu evladım yerine koydum. Konu yemekse önüne 5 çeşit yemek koyarım, hep aynı şeyi yiyip sıkılmasın diye. Suyunu her gün değiştiririm taze olsun diye. Yediğim meyveden ona da yediririm, her gün yoğurdunu veririm. Kemikleri sağlam olsun diye.
Veterinere düzenli olarak götürürüm, hasta olacak diye ödüm kopar benim.
Kış geldi, üşüyecek diye aklım çıktı, ona kazak ördürttüm yengeme. Sağ olsun, kedim üşümüyor şimdi.
Allah biliyor ya, yalnız kalmasın diye dışarı çıkmıyorum. Koşa koşa geliyorum eve. Kucağımda uyutuyorum, battaniye örtüyorum, iyi geceler öpücüğü vermeden yatmam bile ben.
Psikolog olmak üzereyim. Ve bir psikolog olarak ne yapacağımı bilmiyorum. Bir gün ölecek olduğu düşüncesi beni eritip bitiriyor. Aslında sürekli onu düşünmekte yoruyor beni. Her neyse, Rabbim uzun ömür versin benim Aslan parçama. Ayırmasın onu benden. Seni seviyorum oğlum...
