biliyorum, nereden başlarsa başlasın bir sanat yapıtı her zaman eksik kalacaktır, yaşamlarımız gibi hep eksik. ama şimdi çok uzakta olan, yaşamı üstüne hiç bir şey bilmediğim, duymadığım ve belki de sonsuza dek yitirdiğim o eski , sevgilimi tekrar anıyorum. böylesi geç kalmasaydık, içimizi dolduran duygular özgür kalabilseydi, -artık neye yarar- yüzlerimizi içimize değil, birbirimize dönseydik böyle olmazdı.
ama artık acı duymuyorum, çünkü ölümün bir kurtuluş olduğuna inanalı çok oldu.
ben bir gün öleceğim ve sen ağlayacaksın; yitirilmişliklere, acımıza, sessizliğime, bir düşte bile söylemeye çekindiğimiz yüklemsiz cümlelerimize.
"bir gün bir gemiye binersem çok uzaklara gitmek isteyeceğim."
