Bir beşiktaşlı olarak oynadığı futbola, verdiği keyife seviniyoruz, gururlanıyoruz. Ame beni aklıma her geldiğinde gülümseten, hep içimin kıpır kıpır olmasını sağlayan bu futbol değil, futbolcuların egoizmden uzak kendi halinde efendi tavırları ve arkadaşlıkları. Bu duruma nasıl mutlu oluyorum anlatamam, tarif edemem.
Yani mahallenizde saf, herkesin sevdiği tipler vardır, kafa bulur herkes ama onlarsız yapamaz. Başta olcay olmak üzere hepsi aynı bunlardan ya!
Demba ba maçtan önce olcayın kafasını öper, tolga üçlü çektirmeye olcay yerine morali bozuk töreyi yollar, anası babası yok diye yurtdışından dönüşte töreyi her zaman bir iki tane futbolcu arkadaşı karşılar, ozzy herkesin neşe kaynağı olur, olcay her röportajında bizi yarar, yerlere düşürür.
Dün maçta mesela bir enstantane vardı, kerim frei ayağına darbe aldı, uzaktan koştu geldi franco kaldırdı onu başını okşadı, moral verdi. Bu sahne o kadar etkiledi ki beni, belki beşiktaşlı olmayanlarınız anlamaz, ama benim gibi damarı olanlar anlıyor ne demek istediğimi.
Bir tane çirkef topçun yok, herkes birbirinin yardımına koşuyor, ego yok, kıskançlık yok, Allahıma çok şükür.
Ha bu takıma laf söyleyen adalıcı yeni model beşiktaşlıların da ta amına koyayım, bu takıma zamanında destek olmadınız, keyfini de çıkarmayın ibneler.
