16 saat uyuyabilecek kadar eskiden...puslu ve soğuk bir ege kasabasında küçücük bir evde mis gibi filiz çayı kokusuyla uyanmak sabaha...diz seviyesinde gözlemleyebiliyorken hayatı, sobası yanan, camları buğulu küçücük evin camlarına buğudan resimler bile çizemeyecek kadar küçük olmak. puslu camın gerisinden yaprakları dökülmüş kupkuru ağacın dallarını görmek ve tokat gibi şekillenmesi hayatın her adımda.."annneee bittiii" diye bağırmak...benliğin hayallerden daha büyük olduğu o an..ölümü o aslında küçücük olan o benliğe sığdıramamak..yine sıcacık başlayan bi sabahın ertesinde kaybolan dedenin arkasından "nerede?" sorusunun, kabristan denen bi ülkede son bulması..cevapları aslında hep biliyor olmak ama...bilmiyormuş gibi yapmak....
