insanları sevdiğimiz için mi bu öfke?
Onlara değer verdiğimiz için mi bu kin?
Peki ya o en büyük acılarımız?
Ne oldu onlara?
Kayıp mı oldular?
Yoksa biz mi gömdük toprağa?
Hatırlasana kardeşim, hatırlasana!
O acılar tutmuyor muydu bizi ayakta?
Şöyle dimdik! Bastığımız yerler titremez miydi?
En son ne zaman aşık oldun?
Ya da hiç aşık oldun mu sen ey dost?
Bir kadına şöyle kalbinle sıcacık bakabildin mi hiç?
Benden sana bir tavsiye kardeşim, ne olursa olsun acılarını gömme!
Acılarınla büyü, kabuk bağlamasına izin ver yaralarının.
Pansuman yapma kardeşim, bırak hayat tedavi etsin o kapanmaz dediğin yaralarını!
Acıların, tutsun seni ayakta dimdik!
Acılarından ders al kardeşim, onlardan kurtulma!
Acılarını sev! Acılarını yaşa!
Unutma; acılarına dayanabildiğin sürece hayatta kalırsın! Bu yüzden onlar ile yaşamayı öğren!
