O zamanlar 6 ya da 7. Sınıftaydım. iki tane ördek almıştım konya gibi kurak bir yerde beslemek için. ilk başlarda çok küçük olduklarından fazla yoruluyorlardı fakat büyüdüklerinde gerçekten çok aktif olabiliyorlar ki bendeki baya bi aktifti. Ördekler doğası gereği yüzmek isteyen hayvanlardır. Bunu bildiğim için toprağı genişçe kazmıştım ve onların yüzebileceği hale getirmiştim. işte o günden sonra vefa mıdır bilemem ördekler yanımdan ayrılmamaya başladı. Ben nereye gitsem peşimden geliyorlardı. Adeta köpek gibi. Tek fark hav hav yerine vak vak diyordu. Ben okula gitmek için saat 8 gibi çıkardım evden, onlar beni kapıda beklerdi. Servise kadar bir 50 metre benimle gelirlerdi servise binince geri eve doğru dönerlerdi. Şu an atıyosun diyenler olabilir ama size yalan brcum yok. Herneyse, ben okuldan döndüğümde servisin sesini duyup yine gelirlerdi karşılamaya beni. Ben diz çökerdim òrdekleri görünce, erkek olanı gelirdi başını omzuma koyardı sarılırdım ben de ona. Bir gün birden kayboldular. 10 dk aramayla dişi olanı bulduk. Biraz hırpalanmış halde arabanın altına girmiş titriyordu. Ben onunla kaldım. Babam diğerini aramaya gitti. Bir süre sonra erkek ördeğin bağırışını duyup takip etmiş, tilkinin biri tarafından sürüklenerek götürüldüğünü görmüş. Ama ördeği kurtarmayı başarmıştı. Hafif bi kanat yarasıyla o da yaşama devam edecekti. Gel ki babamın tayini çıktı. Òrdekler ortada kalacaktı. Babam keselim dedi ama sonra ben bunları kesemem kaç yıldır ( 3 yıl) bu hayvanlara bakıyoruz dedi. En sonunda òrdekleri de aldı köyün birinden bir çelimsiz horozla takas etmiş. Ben tabi ağlìyorum adeta köpeğim gibiydi. Orada horozu da kesti zaten ben ördeklere ağlarken... Böyle bir anımdır sözlük... Okuyanlara teşekkür ederim....
