orta üçe geçmiştim. belkide kırdığım kalpler yüzünden eski tipim kalmamıştı ve yüzüm sivilcelerden mayın tarlasına dönmüştü. ve dersanemize yeni bir kız gelmişti. adı fatma'ydı. gözleri açık kahverengi. saçlarında ise sarının iki tonu vardı ve ikiye ayrılmış şekildeydi. sol kısmı daha kısaydı, sağ kısmı daha uzundu ve çok yakışıyordu bence. sesi de harikaydı. sırf o'nunla konuşmak için o'nunla tartışıyordum. ama kimse neden tartışmak istediğimi anlayamamıştı, o bile. herkes gerçekten tartıştığımızı sanıyordu. halbuki ben o'nun sesini duymak için tartışıyordum. ve o'na olan aşkımı o'ndan saklamıştım. tam 11 ay boyunca o'na bahsetmemiştim. ve lise birde yurtta kalıyordum. bazı arkadaşlarıma platonik aşkımdan bahsetmiştim. onlar 'konuş, kaybedeceğin bir şey yok' demişlerdi, haklılardı. facebooktan eklemiştim o'nu. bir gün sonra arkadaşlık isteğimi kabul etmişti. yaklaşık iki hafta konuştuktan sonra o'na, kendisinden hoşlandığımı söylemiştim. o ise 'ben başkasından hoşlanıyorum' demişti. 12 ay boyunca o'nu sevmiştim, sonu böyle kötü bitemezdi. bu yüzden biraz daha üstüne gitmiştim. ve o da bir güzel siktiri çekmişti. ama 3 ay boyunca onu sevmeye devam etmiştim. ama bir gün kendime söz vermiştim: artık üniversiteye kadar kimseye aşık olmayacaktım. ama bu sözü de tutamadım. çünkü beni hayata yeniden bağlayan birisiyle tanışmıştım.
not: bu pazartesi fatmayi gördüm. yanında bir arkadaşı vardı. o beni fark etmemişti her zamanki gibi, ama ben onu fark etmiştim ve bir anda duraksamıştım. yanımdaki arkadaşlarım duraksadığımı bile fark etmemişlerdi ama böylesi daha iyi olmuştu. onu izleme fırsatım olmuştu. durup fatmayı izlemiştim ve yanımdan geçip gitti. arkamı döndüm ve ona son sözümü söyledim 'artık seni sevmiyorum'. ona son sözüm bu olmuştu.
son olarak; seni de unutmayacağım fatma. çünkü seni severken aşkın acımazsız olduğunu öğrendim. ve bir aşkın ne kadar uzun sürebileceğini..
