biz sadece birbirine aşık iki korkaktık. yıktık, dağıttık, aldattık, kalp kırdık.
biz kalplerimizi kilitli kutulara koymuş birbirine aşık iki pezevenktik aslında. tesadüf işte tanıştık.
hani çok sevdik ya biz, mesele o olmadı hiçbir zaman. sorun hep güvenmekti, bağlanmaktı hatta ait olmak.
çok sevdik dimi bu yüzden bu kadar çok kaçtık birbirimizden; bi umut olmasın diye, bi umut unuturuz diye.
biz hayal kurmayı unutmuş iki insan ne büyük hayaller kurduk öyle hepsinin üstümüze devrileceğini bile bile her şeyi bile isteye.
biz iki korkak,iki yalancı, iki umutsuz ne de güzel biz olduk öyle.
şimdi biz yok; ben varım sen varsın.
ben; sana hasret hala sana aşık ve de başka kollarda.
sen; bana hasret hala bana aşık ve yine başka kollarda.
ve hayat; sadece cesurların kazandığı bizim gibilerin korkup kaçtığı bi kısa film.
sen kendi filminin kahramanı ben benimkinin figüranı.
ve son bir kez biz tam da ihtiyacımız olan şey; birbirimiz, özümüz, sözümüz, her şeyimiz.
şimdi sen; el kadar yabancı, bulutlar kadar uzak ama bir o kadar da merak uyandırıcı hatta tapılası.
şimdi ben; sadece filmin bitmesini bekleyen basit bi oyuncu, çoğu zaman yalancı.
