ne aileme, ne arkadaşlarıma, ne dostlarıma kısacası çevremde olan kimseye karşı yakınlık, kaybetme korkusu hissetmiyorum.
geçen sene haftalık seanslarına bir sürü para bayılıp gittiğim gülümseyip bana saçma sapan tesselliler veren psikoloğuma göre şizoitim. hissizliğim sevgisizliğim asosyalliğim normal(!) yani.
ailem bunu duyduktan sonra daha da bir uzaklaştı sanki benden. sonuçta normalmiş. insanları sevmemem normal. onların beni sevmemesi normal. mına koyduğum hayatta anormal tek durum yok güya.
