Düşünüyorum sözlük; yıllar önce, evdeki tüm altınları, kredi kartlarını ve nakit parayı alıp, siktir olup gidişimi. Annemin ve babamın bu olayla yüzleştiklerinde nasıl bir ruh haline girdiklerini. Yaşım geçtikçe daha fazla aklıma gelir oldular. alkolü bol gecelerin sabahına bağlanmış, son sigaranın dumanda hayaletlerini görüyorum
Tanrının iyi insanları korumayıp da, benimle karşılaştırmasına hayret ediyorum hâlâ. Benim insan olduğumu düşünen, ama damarlarımda kan yerine, geçmişin zombilerinin gözyaşlarının aktığını bilmeyen insanları
Karanlığın ışığın bulunmaması hâli diye anlattılar hep. Bizatihi varlığı yok dediler. Oysa asıl olanın karanlık olduğunu biliyorum artık, karanlığın yokluğu hâli ışık ve bir yanılsamadan ibaret
Tanıştığım, konuştuğum herkes karanlık bir tarafım olduğunu söylüyor. Acı acı tebessüm etmekle yetinip, içimden soruyorum: sadece bir tarafım mı?...
