haftasonu kuzenim evlendi.
çok yakınız her şeyden önce en yakın arkadaşımdı, erkek tarafı olmanın ağırlığıyla hazırlandık gittik salona.
oldum olası sevmemişimdir düğünleri.
gereksiz bir gülümseme hali herkesin yüzünde..
uzun zamandır aile meclisine çıkmadığımı farkettim "nerelerdesin sen" sitemlerinin altında ezilirken.
her gelen kolumdan tutup kenara çekiyor beni, ifademi almak adına.
ulan bi kere arayıp sordunuz da hani ben cevap vermedim sanki- neyse bu konuya girmeyecem.
oturdum bi kenara çevrilen tiyatroyu izliyorum..
herkes yine şıkır şıkır ve çok mutlu(?1).
birisi evleniyor diye diğerlerine vahiyle inen bu mutluluk halini şu yaşıma geldim halen anlayamadım.
sonra yengem geldi yanıma napıyorsun burada tek başına diyerekten.
"hiç" dedim ki hakkaten hiç'ti yani.
cevabımı duymadı bile çünkü kafasındaki olaya odaklanmıştı.
"bilmem kim amcanın hanımı seni soruyor bişeyi var mıymış diye" dedi ağzı kulaklarına varırcasına. bişeyi var mı ne demek bu arada yahu. neyse.
ben de salağa yatıyorum "rüzgar yemiş çok öksürüğü varmış dersin, yenge" dedim.
yine duymazdan gelindim..
"bak oğlu da bilmem nerde bilmem neciymiş"
-............(hay oğluna )
"kadın diyor ki face' i varsa eklesin tanışsınlar".
film bende burdan sonra koptu. ulan çağ atlamış resmen düğün teyzeleri. ellerinde oğullarının facebook hesaplarıyla dolaşıyorlar artık. *
alem bu insanlar yaa.
