sokağın başından köşeyi döndüğümde arabasını her zamanki gibi kaldırımdan biraz daha uzağa park etmiş, arada bir yanına aldığı bastonuyla beraber dış kapı girişinde dikiliyordu beni gördüğünde. sanki son gülümsemeleri olduğunu bilirmiş gibi yirmi metre ötedeki küçük oğlunun gözlerinin içine güldü tüm samimiyetiyle. eve beraber çıktık, beraber soluklandık. beraber atacağımız son adımlar olduğunu bilmeden...
hayat zaman zaman insana beklenmedik oyunlar oynayabilir. yine de bildiği vardır bu kaderin; birlikte sinemaya bile gidemeden evladından koparmışsa eğer babasını. keşke... keşke ona en son kendisini sevdiğimi söylediğimde duyabilseydi beni. duydu da belli etmedi ya da.
benim de bir kere babam öldü.
kör oldum.
babamdan ummazdım bunu.
