babanın benim için hayatta olmaması durumudur.
bazıları için manevi olarak hayatında olmama ihtimalide olmaktadır.
yıl 2009
yer adana da bir avm
konu:
ben ve kardeşim istanbul'dayız, babam mersin' den gelecek ağabeyim ve yengem için balık almaya ve biraz hava alıp serinlemek için adana m1 tepe avm ye gidiyor.
balıkları alıyor kasadan geçiyor ve fenalaşıyor.
kalbini sıvazlayan ve bu konuda deneyimli olan babam kriz geçirdiğini anlıyor, yere yığılıyor.
sağlık görevlisi olmayan avmde, orada bulunan vatandaşlardan biri taksiye birlikte biniyor ve 26 km uzakta bulunan evimize getiriliyor.
avm de bu durumu görenler hastane değilde evine götürüyor babamı.
kalp krizi bu, baş dönmesi değil ki!
annem can havli ile taksiye biliniyor, hastaneye sür diyor şöföre umutsuzca. en yakın hastane avm ile bizim ev arasından daha uzak bir mesafede...
annem anlatıyor sonra " bembeyaz bir yüz ve solgun bir bakış veda eder gibiydi, beni affet der gibiydi bakışları seni üzdüysem!"
oğlum, elleri buz gibiydi, son enerjisini bana saklamış gibiydi babanız.
son nefes verişini hatırlıyorum, beni gördükten sonra ölmüştü, bir tek onu biliyorum.
hastaneye gittiğinde "kocanız "ex" olmuş" demişler, annem de "hayır o öldü demiş!" "keşke yaşasa" demiş!
