Annem ve babam nihayet yaklaşık iki ay sonra tatilden dönüyorlar ve ben su yalniz yasama isine bi son veriyorum . bu sure zarfinda babamin beni sadece gecen hafta aramis olmasina uzulmuyor degilim . Cok uzuluyorum ama duygularini belli edemeyen odunun teki oldugumdan mütevellit gorunurde soguk nevaleden farkim yok.
Ve konusma o kadar soguk ve resmi gecti ki " nasilsin? Nasil gidiyor ? Bi yaramazlik yok di mi ? Tamam dikkat et kendine. iyi gunler. "
Babamla aramda bu kadar resmiyet olmasindan, sadece bi kere merak edip aramis olmasindan nefret ediyorum.
Demem o ki sozluk bazen insanin hem en sevdigi hem de en nefret ettigi kisi babasi olabiliyor.
