5 yaşında olmama rağmen neredeyse tamamen hatırladığımdır.
normalde beşiktaş'ta oturuyorduk o zamanlar ama iki haftada bir barkıköy'de ki evde kalmaya gidiyorduk. tam da o güne denk gelmişti, babam da normalde bizle kalmıyordu ama yine tam o gün kalacağı tutmuştu.
zangır zangır sallanırken annemin sarıldığını hatırlıyorum, ben anlamaz, uykulu gözlerle bakınıyodum etrafa mal mal. sonra babam girmişti bizim odaya "hazırlanın gidiyoruz" diye. 1 dk'da giyinip aynen beşiktaş'a yani asıl eve. o gece dayımlar teyzemler ve daha nice akraba ile beraber dışarıda dünya barış parkında kalmıştık. hiç unutmuyorum dayımın bir tipo'su vardı o zamanlar ben orada uyumuştum. yaklaşık 3 saat sonra falan annem eve girmek için cesaretini toplamış evden yastık yorgan toplayıp gelmişti, "bende geleyim" dedim ben ama tabi ki izin verilmedi. çok şükür ki çok büyük bir zarara uğramadan atlatmıştık depremi,o günün en büyük şansı normalde ayrı yaşadığımız babamın bizim evde kalmasıydı.
tabi 5 yaşındaki akılla anlamıyor insan durumun ciddiyetini. daha büyüdükten sonra koyuyor adama,sonra insanların neler çektiğini, ne acılar yaşadığını.
