Tek hatırladığım, o gece zifiri bir karanlıktı. Hani böyle odanın ışığını kapatırsın ama nesneler yine de seçilebilir ya, o gün öylesine karanlıktı ki, merdiven inerken tek bir şey görünmüyordu. Ben ankarada gördüm bu depremi. Günlerce sokaklarda yattık.. küçük kardeşimin ağlamasıyla depremden 10- 20 dakika önce uyandık ve ailecek şaşırdık çünkü bir türlü susmamıştı kardeşim. hatta annem kardeşime saydırmaya başladı ''yeter be bi sus gecenin bir yarısı'' falan diyordu. Sonra bi anda sallandı her yer, gece zifiri karanlık. annemin yüzü, kardeşimin susması. yöneticinin tüm katları bir fenerle dolaşıp, ''kayıp var mı !! yaralı var mı !! panik yapmayın, hızlıca aşağıya inin, aşağıda binalardan uzak durun !!'' diye bağırması. kalabalıktan ve karanlıktan inilemeyen merdivenler. günlerce sokakta yatmak. gerizekalı medyanın zaten travma geçirmiş halka bir de gölcük resimleri göstererek iyice paranoyaklaştırması.. o gün unutulur mu be ?
içimi çok burkan bir depremdir. Ne canlar gitti hey gidi. Ölenlere rahmet, kalanlara sabır versin allahım..
