Yaşanılan zamanda çocuk olunduğu için kolay ancak şimdi düşününce korkutucudur.
sobalı bir evde doğup hayatımın bir kısmını onlarda geçirdim, şimdi düşününce hayret ediyorum. oturduğumuz bir ev eski olduğu için su borularındaki sular donmuştu(2000 li yılların kışları), oradan buradan su bularak kışı geçiriyorduk, borudaki buzu çözmek için garip şeyler yaptıklarını hatırlıyorum anne babamın, daha sonra türkiyedeki insanların %80 inin bilmediği bir ilde olanları da hiç unutmam. hava buz kestiğinden zaten su borularının donduğunu söylemem gerek yok, hava sıcaklığı sıfırın o kadar altına düşüyordu ki akşam çalışan arabalar sabah çalışamıyordu, yine böyle bir sabah servise binmek için beklemeye başladım, ayağım bilmem kaç karış karın içinde, ayağımın altı da buz zaten(o buz kaç ay erimiyor, kar yağsa hava ılıyor diye seviniyoruz) ben o şekilde ayazda yarım saat bekledim ama bu arada ayaklarımı hissetmiyordum, sonra artık yola çıkayım dedim ve kara bata çıka okula gittim ama ayaklarımı hissetmiyordum hiç, ve ayaklarım öğlene kadar toparlanmadı, tabi o gün herkesin arabası servisi çalışmayınca bir kaç ders yatmıştı. o evde tuvalete gidip su dökünce bir dahaki tuvalete gidişimde o sular takır takır buz oluyordu, tuvalette kaymamak için savaş veriyordum, kaldı ki su borusu donmasın diye musluk hep açıktı. annemle kahvehanelerden bidonlarla su toplamıştık, kardeşim henüz küçüktü, anneciğim onu sarıp sarmalardı iyice... evimizin yanında nehir vardı, ve tabi ki donmuştu. keşke sobalı evde büyümek hep kestane pişirmek, soba üzerine portakal kabuğu atıp odayı mis gibi kokutmak kadar eğlenceli olsa...
