12-13 yaşlarındayız o zaman. alt komşunun oğlu serdar ile ilkokulu beraber okuduk, şimdi farklı okullardayız ama beraber vakit geçirmeyi seviyoruz. genelde ya onların evinde yada bizim evde takılıyoruz, dışarı çıkmak istediğimizde serdar ın ablası melek abla da bizimle geliyor genelde. o zaman 25 yaşlarında sanırım, özel bir şirkette çalışıyor ama tam ne iş yapıyor hatırlayamıyorum.
melek abla yı acayip seviyoruz, bizi nereye istersek götürüyor. bizde zaten para yok ama melek abla da pek para harcama taraftarı değil, dolayısıyla çok susadığımızda su almak dışında diğer para harcamaya sebep olacak taleplerimizi karşılayamıyor. sinemaya gidemiyoruz mesela evde film izleriz diyor. döner istiyoruz, annen yemeğe bekler diyor. mazeretler geçerli tabi ama para harcamak istemiyor belli. yine de çok seviyoruz onu, hep güler yüzlü, beni de kardeşinden hiç ayırmaz.
son günlerde biraz durgun gibiydi ama her hafta 1-2 defa bu şekilde dışarıya çıkmaya devam ediyoruz, parkta vakit geçiriyoruz, eğleniyoruz. almayacağını biliyoruz ama yine profiterol istiyor canımız. bir kere abim bana almıştı, bayılmıştım tadına. melek abla diyorum, bize profiterol alır mısın? melek abla bir an duraksıyor, ben zaten batmışım, sizi mi kırayım bugün ne isterseniz alırım diyor. bu cümle hiç aklımdan çıkmıyor ama hiç. o an profiterol yeme heyecanıyla sevinçten uçuyoruz. sonra döner yiyoruz, sonra da dondurma. aman allahım be muhteşem bir gün. çok mutluyum, melek ablayı çok seviyorum.
sonra birkaç defa daha dışarı çıktığımızı hatırlıyorum ama ondan sonra taşındılar, bir daha göremedim anları, ne serdar ı ne de melek ablayı. çok üzülmüştüm, gizli gizli ağladım, hiç gitmeselerdi keşke.
melek abla nın kredi kartları varmış ve borca batmış. artık ödeyemediği için borç katlanmış, icralık olmuş, eve haciz gelmiş. ailesi melek ablayı evden kovmuş, sonra taşınmışlar, melek abla bir süre arkadaşlarında kalmış sonra tekrar eve dönmüş. uzun bir süre toparlayamamışlar. annem de hiç görmemiş onu, annesiyle haberleşiyormuş.
seneler sonra merak edip anneme sorduğumda öğrendim bunları. işte o cümlesi geldi aklıma hemen, ben zaten batmışım demesi kulağımda yankılanıyor. yıllar sonra 20 li yaşlarımda serdar ı görüp hasret giderirken hemen melek ablayı sordum. çok ağladı mı, ona hiç yakıştıramıyorum ağlamayı, hep güler o hep. bize kızarken bile gülümser. meğer borcun az bir kısmını ödemek için borç almış arkadaşlarından, o kadar para zaten haczi önleyemediği için o paradan bize profiterol, döner, dondurma almış.
seneler sonra o gün yediklerimin boğazımda kaldığını hissettim. serdar neşeliydi, ablamı çok dövdü babam ama şimdi iyiyiz dedi, borçlar bitti.
gel lan dedi bir profiterol yiyelim, ben ısmarlıyorum.
