barış derken, "kürtçe televizyon açın, yoksa barış gelmez", "kürtçe resmi dil olsun, yoksa barış gelmez", "öcalan'ı bırakın yoksa barış gelmez", "kürtlere özerklik verin, yoksa barış gelmez", "petrolü bize bırakın, yoksa barış gelmez" gibi bir çizgi tarafından barış olgusunun saptırılması ve destekçilerinin açılımda kazanılan her kilometre taşının aslında barışa değil de iç savaşa giden yola döşendiğini anlamamakta diretmesi, günlük hayatta milli barışı sağlamayacaktır. o nedenle, gündelik hayatta söylenilemeyenin daha rahat anlatıldığı sözlüklerde, en başta türk-kürt diye başlık üzerinden bile iyi niyetli pozitif ayrımcılığın dahi devam etmesi ile, barış sağlanamaz. türk-kürt demek, farklılıkların göz önüne çıkarılması ve aslında bunların iki ayrı unsur olduğunun yansıtılması demektir. etnik temelde yapılan her söylem, içinde şiddet olsun olmasın, bütüne ve birlikteliğe karşı bir tehdit olduğundan o ütopik, idealist barış bu eksende dahi yerleşemeyecektir. aynı bakkaldan düne kadar alışveriş yapmak sorun olmazken bugün bu dahi ayrışmıştır. sebebi ise toplumun aşırı politize olması. sözlük bunun yalnızca bilgisayar kullanan ve sözlüğe giren çok küçük bir yansıması.
