çocukluğumun iki yılını etkileyen ve bu sürede mersin iline özlem duymamı sağlamış olan şiirdir.
şöyleki;
mahallemizde arzu diye bir ablamız vardı. biz mahallede oynarken bizimle beraber oturur, bize su verir, şeker dağıtır ve isteyen çocuklara penceresinin önünde şiirler okurdu.
mersin'den yeni gelmişlerdi ve bir daha ne zaman dönecekleri ise belli değildi. hemen hemen her gün bize şiir okur ve bizi evine davet edip şiir yazmayı öğretirdi. bir iki kişi kalana kadar devam eden bu süreçte en son ben kaldım yanında.
yüzlerce şiir dinledim kendisinden. adını sanını duymadığım insanların şiirlerini ezberledim.
yaklaşık iki yıl kadar devam eden bu şiir günleri bitmeye yüz tuttu. gideceği günün öncesindeki iki gün bana üst üste "annabel lee" şiirini okudu. ve sonra mersin'e gitti.
o zamanlar bu şiiri okumadan uyuyamazdım. sonradan fark ettim ki arzu ablaya aşık da olmuştum. mersin'e gitmek için ve ona aşık olduğumu söylemek için hep hayal kurdum.
