az çok herkesin yaptığıdır. benimse son bir iki yıl zirve yaptığım iştir. o kadar yalan söyler oldum ki artık, söylediğim yalanları kişi bazında düşünmem gerekiyor. başka insanlara başka yalanlar söylüyorum ancak o başkaları bir araya gelince söylediğim yalanlar patlamasın diye ya yalanları karıyorum ya da yalanların ucunda bir boşluk bırakıyorum ki olası bir durumda birbirlerine bağlayabileyim, anlamsız olduğunun hissedilmesi ya da yalanımın farkedilmesi için herhangi bir sebep bırakmadan yapmaya çalışıyorum.
yalnız ne yalan söyleyeyim (kıpsss), kendimi bu tarz durumların içinde bırakarak kendimi geliştirdiğimi düşünüyorum. iyi yalan söylemek bir yerde hazırlık yapmayı gerektiriyor, öyle ben o gün bir arkadaşın doğum gününe gittimle olmuyor mesela. daha önce hiç gitmediğiniz bir yeri gitmeden evvel okuyarak, araştırarak götüreceğiniz kişiye sanki defalarca gelmiş gibi bir izlenim bırakmak bile sizde istemeden de olsa bir araştırma alışkanlığı kazandırıyor. bu tarz intibanın değer bulduğu ortamlar var ne yazık ki.
ya da iş hayatınızda yapmayı unuttuğunuz bir şeyin niye yapıldığı konusunda sorguya çekildiğinizde zaten kafanızda daha önce kurmuş olduğunuz bir senaryo oluyor. eğer böyle bir senaryonuz yoksa zaten en uzak akrabalardan birini öldürüyorsunuz.
en mühimi bence hızlı karar vermeyi de etkiliyor bir süre sonra. elinize geçen en ufak şeyi ne için kullanabileceğinizin kararını çok hızlı veriyorsunuz. en son iş görüşmesine gidecektim. takım elbise giymek zorundayım ve şu anki işimdeyse daima jean ve tişört giymiş biriyim. direkt çakılırım, anlarlar yani. ne için izin istesem diye düşünürken, annem hala mezuniyet cübbemi vermediğimi söyledi. sonuç olarak işe takımla gidip, elimdeki cübbeyi işaret ederek mezuniyet fotoğrafı çektirmek için izin istedim ve kimse de bir bok anlamadı. iş görüşmesi yarak gibi geçti o ayrı.
