Büyüklüğüne, sempatikliğine ve işe yararlığına göre insan bazında değerlendirilir hayvanlar.
Bir böceği ezmek bizde vicdani bir yara açmazken bir kediye çarpmak açar çoğu kez.
Bir domuzun ölüsüne özellikle türkiye gibi ülkelerde asla acıma duymaz iken yaklaşık aynı büyüklükteki köpeğe duyabiliriz.
Çünkü vicdanımız bireysel çıkarımızı göze güzel gösterme aracıdır.
Bu yüzden hep daha etkili silahlarla bize iyi varlık olduğumuzu kanıtlamaya çalışır.
Çimenlere basarken duyacağımız his ile bir ağacın kesilmesine karşı duyacağımız his aynı olmaz.
Çünkü ağaç gözümüzde daha bir "vardır" ve daha kıymetlidir.
Çimen ise sanki cansız doğanın bir parçası gibi çarpar gözümüze.
Fakat bir ağaç ile yerdeki otun yaşama istenci aynıdır.
Bir kedi ile bir örümceğin yaşama isteği de.
Su birikintisine düşmüş bir böcek gördüyseniz ısrarla kıyıya çıkmak için çaba sarfettiğine şahit olmuşsunuzdur.
Yani aslında yaşamak istemek konusunda tüm canlılar aynıdır.
Fakat ayrımları biz yapar, kendimize göre kendi işimize yarayacak şekilde yapay iyilik ve kötülük kavramları yaratırız .
