hakkında çok da duygusal konuşamayacağım ne yazık ki. neden mi?
-psikolojik bunalımları olan annemi dışarı dolaşmaya çıkarmaktan bile aciz.
-maaşının yarısını nereye harcadığı belli değil.
-hayatımın hiçbir dönemindeki hiçbir problemime çözüm olmadı.
-üniversite sınavımın sabahı ''bu son şansın, yoksa sanayidesin.'' diyebilecek kadar küçüldü.
-odtü'yü kazandım, elaleme beni kötüledi. tarih'te iş mi varmış da bi bok mu yapmışım..
-ablamın psikolojik rahatsızlıklarına deli bu vs. diyerek geçiştirdi.
-abim 15 yaşında gimat'ta 50 kg'lık un torbalarını sırtında taşırken kahvede okey oynadı. (abimin belinde kayma var şuan.)
-oğlunun üniversiteye girmesini gözümüze sokmak, sınıfta kaldığımı bildikleri için benden bi' bok olmaz diye düşünen, sırf
nispet yapmak için arayan tanıdığa, öyle olmadığı halde: ''sizinki bizimkinden daha iyi yere girmiş.'' diyebilecek kadar aşağılık.
-evdeki her ama her türlü sorunda kafasını çevirip lanet olası siktiğimin tv programlarına katıla katıla güldü.
-tam bir kaypak ve kurnaz.
-ekonomik gücü olmayan ev hanımı anneme her fırsatta parayla ilgili laf sokabilecek kadar şerefsiz. (benim param vs.)
-tekme tokat dayak yediğim ilkokuldaki orospu çocuğu müdür yardımcısının yanında bile 'ben evde gerekeni yapacağım efendim' diyebilecek kadar adi.
liste böyle uzar gider. velhasılıkelam kendisi sadece biyolojik babadır. para vermiştir, yetecek kadar. allah razı olsun. daha kötüsü yok mudur? elbette vardır. ama bu onun adi bi' pislik olduğu gerçeğini pek de değiştirmez sanırım.
