hatırladıkça gülümseten anılardır.
bu anlatacağım çoğu kız çocuğunun başına gelmiştir.
upuzun saçlarım vardı ve çok severdim onları. ilkokul üçüncü sınıfa kadar da hiç kesilmemişlerdi.
bir defasında saçlarımın ön kısmını, yuvarlak fırça tarağı nasıl bir dolamaksa artık kaldı öylece saçımda.
uğraşıyorum yok çıkmıyor.
annem görmesin diye de saklandım yatağın yan tarafına uğraşıyorum orada ve zannedersem daha da bir dolaştırdım.
sessizlikten şüphelenen annem buldu beni ve öfkeyle o da uğraştı ama çıkaramadı.
ve ceza olsun diye önce kesmedi de ben 1 gün boyunca öyle dolaştım kafamda tarakla. *
balkondan arkadaşlarıma bakıyordum malum dışarı da çıkamazdım o halde.
abim ne dalga geçmişti tarak kafa diye.
ve sonra annem makasla kesip tarağı ayırdı saçlarımdan ama o halim daha komikti.
yolunmuş tavuk gibi kalmıştı saçlarımın ön kısmı.
uzayana kadar şapka saç bandı derken öyle idare etmiştim.
