"cemal'i aldılar içeriye. o da üç yıl içeride kaldı. 84'te diyarbakır cezaevi'nde yapılan işkenceler dayanılacak gibi değildi. ölüm orucuna girdiler. 48 gün sonra askerî hastaneye kaldırıldı. gittiğimde gözleri hiç görmüyor, kulakları da çok az işitiyordu. 11 yatak vardı. hepsinin sadece minicik kafaları görünüyordu. bedenleri erimişti. dedim, oğlum niye böyle yaptın? dedi, anne bir arkadaşımıza, af buyurun, cop kullandılar. bağırsakları dışarı geldi. getirdiler attılar ranzanın üstüne. ranzadan düştü öldü. biz de kapıya vurduk. niye bu arkadaşımızı öldürdünüz diye. bir salona su doldurdular. içine deterjan döktüler. bütün koğuşu anadan doğma soyup bizi o suyun içine koydular. coplarla bize vurdular. kayıp düşenler oldu, kafaları, kolları, ayakları kırıldı. ben de düşüp bayılmışım. gözümü açtığım zaman hani anne sen çamaşır yıkadığın zaman elin böyle büzük büzük oluyordu ya bütün vücudum o hale gelmişti. elbiselerimi giydirip komutana götürdüler. baktım yere af buyurun pislemişlerdi. komutan bu dışkıyı yememi istedi. sonra de ki ben bunu yiyorum, bir daha sizin sözünüzden çıkmıyorum. sonra seni koğuşa götürsünler, sana yemek versinler. dedim ki anne, kürt'üm, bunu inkar edemem; ama benim bir şerefim var, ben b.k yemem."
sıradan bir cezaevinde size insan boku yedirtmezler türk olmadığınız için. türküm de ulan demezler size sıradan bir cezaevinde.
türkiye bu cezaevi kadar korkunç bir yer görmemiştir. bunu halen sıradan görmek düpedüz firavunluktur, nemrutluktur. bebek katili mi görmek istiyorsunuz, imralıdaki piçe değil işte bebek katilerreni yetiştiren ve onların soyundan gelip halen onları savunan bu soysuzlara bakın. işte gerçek bebek katilleri halen bu cezaevine sıradan bir gözle bakan, yaşananlara tahrik olarak, mastürbasyon yaparak bakanlardır. lanet olsun onlara.
üstelik bakıyorum, tek kişi başa çıkamayınca ikişer üçer saldırmaya başlamışlar.
