standart sabahlardan biriydi o sabahta. her zaman ki gibi 06:30'da açmam gereken ofis için 05:30' kurdum alarmı başladım horul horul uyumaya.
sabahın kaçı olduğunu dahi bilmiyorum birden kapı aniden büyük bir hışımla açıldı.
babam: kalk kalk geç kaldın saat 06:30 diye bağırmaya başladı anlamsızca.
gözümü açamıyorum ki iki çift laf söyleyeyim. zaten o ara hiç yaşamadığım işe geç kalma deneyimini yaşamak üzereyim fırladım yataktan daha bismillah kolumu neden orada olduğunu sürekli sorguladığım sehpaya vurdum. onun acısıyla kıvranıyorum canım yanıyor. bir yandan da beni haşlıyor.
babam: sizden bi bok olmaz adam gibi işinize gitmiyorsunuz? ben mi koşacam her işinizin peşinden.
ben:ya dur allah aşkına baba ne oldu 5 dakikada bunalıma soktun beni dur az geç kalmam mümkün değil.
filan diyorum ama adam koymuş kafaya o dakika yıkacak beni olduğum yere. elimi yüzümü yıkadım tam havluyla kurulanıyorum. ulan gün aydınlanmamış amk neden bana bu kadar fırça attı. ulan gerizekalı saate baksana diye hayıflandım kendimce. bir bakarım ki saat henüz 04:30. (o gece saatler geri alındığından bizimki de milattan öncenin telefonunu kullandığından saati geriye almamış)
ve artık intikam saati.
ben:baba ben zaten geç kaldım bir çay suyu koyda çay içip öyle gideyim. bir de kahvaltılık bir şeyler hazırlarsan iyi olur. dedim
offf mükellef bir kahvaltı hazırlamış ama bir yandan da söyleniyor. ben geniş geniş kahvaltımı yaptım balkonda bir de sigara içtim. üstümü giydim tam çıkıyorum.
dedim ki;
ben: baba senin şu külüstür telefonu değişelim şimdi bir akıllı telefonun olsaydı ne sabahın köründe kalkardın ne de kahvaltı hazırlamak zorunda kalırdın hadi selametle dedim çıktım.
o gün bugündür aramız limoni belki de evlatlıktan red davası açmıştır mahkeme davet mektubu henüz ulaşmadı elime.
şaka şaka babam can adamdır. hala siyaset ve futbol konuşuyoruz.
