en yakın bilinenlerin ne kadar acıtabileceğinin anlaşıldığı,
sokağa çıkarken izin alınmadan sadece haber verildiği,
önemli kararlarla "bu senin kararın" diye başbaşa bırakıldığı,
dudağını büzüp suratını astığında kimsenin gelip sorunları halledivermediği andır.
uzaktan edit: farkettim de, ben ahaytım boyunca hiç dudağımı büzüp, suratımı asıp birileri gelip sorunları çözsün diye beklememişim ki. herhalde başkalarından feyz aldım da yazdım. hıhı, evet!
