pkknın ses getirmek için beşiğinde, yatağında, sofradayken katlettiği kürt kadın, erkek, çocuk ve bebekleri düşünürüm. diyarbakırda dersane çıkışında bir yığın çocuğun ölmesine sebep olan patlamayı hatırlarım. yıllarca bu ülkede azınlık görülmeden ülkenin her kurumunda hizmet alışımı ve o kurumlarda her Türk vatandaşı gibi çalışabileceğimi düşünürüm.
ayrıca bu halkın yüzde sekseninin dindar geçindiğini ve nasıl dinsiz marksist cani bir örgüte destek verdiğini anlayamam.
bir yandan da beni kürt diye hakir görmeye çalışan aptalları düşünürüm. haliyle sinirlenirim lakin bu sebepten (yıllarca beraber yaşadığım ve şerefli bir üyesi olduğum)Türk milletine küsmem veya devlete düşman olmam. beni etnik kimliğim yüzünden hakir görmeye çalışanlara azının payını veririm. zaten emin olmalıyım ki bu hakir görenlerin çoğu bir savaş çıksa bir şey olsa benden önce donunu toplayıp kaçar.
ek olarak ırakı hatırlarım; ayrışmanın felaket getirdiğini anlar, devlet ve millet taraftarı olmanın gerekliliğini duyarım.
