unutulmamıştır. bir çocuk gördüm bu sabah işe gelirken. uzunca boylu, esmermi esmer, kapakara saçları, bitişik kaşlar... saçlarını da yana taramış. yanından geçtim, önce uykusuzluğun verdiği yorgunlukla dalgın dalgın.sonra durdum, döndüm, baktım. göz göze geldik. berkin! dedim içimden, ne kadar da benziyor. unutmuştum halbu ki. taktım kulaklığımı yol boyu ağır adımlarla yürüdüm. hep berkin'i düşündüm.
unutmuşmuyduk gerçekten ya da karalanmış kalplerimize mi gömmüştük? çocuktu daha, öldüğünde yarım kiloya düşmüştü. hayal ettim o şekilde. ağlayamadım ama kalbime birşeyler saplandı durdu. unutmuşmuyduk!ya da kendimizi iş hayatına, okul hayatına, yaşam kaygısına mı bırakmıştık?
o çocuğun orda ne işi vardı?
o çocuk her yerde olabilirdi. o çocuk gençti aklı ne kadar neye çalışırdı? hiç sorgulamadık. öldükten sonra yargıladık. ailesi neden göndermiş o kaosun içine? ee benim kardeşimi de evde zor tutuyoruz, bu onun ölümünü mü gerektirir ki? pkk yanlısıymış. sokmuşum pkksına o çocuğun tuttuğu tek yan futbol olur ne olacak başka?
hiç sorguladık mı? belki de yaşadığı yer buna müsaitti, belki arkadaşları, belki de ekmek almaya gittiği bakkal... ölmesi mi gerekirdi, öldürülmesi mi?
berkin, çocuk!
aslında unutmadık sadece egomuza, ölmüş kaplerimize gömdük. sen ölmedin kalplerimiz ölmüş bizim. asıl acınacak durum da olanlar biziz. sen rahat uyu...
edi: vicdansızın biri de eksilemiş. siktirin gidin.
edi: gerçi ben neden sizin gibi vicdansızlarla bir oluyorum ki? size zaten verilecek bela verilmiş, vicdanınız alınmış. bundan büyük kötülük olamaz.
