hayal kırıklığım olan yazar.
kırıkların hep canımı yaktı. o kadar küçük parçalara dağılmışsın ki, toplamaya kalksan hep bir parçası eksik kalır, hep canın yanar. parçalanmıştır artık tesellisi de yoktur yenisini alırım da diyemezsiniz yoktur yenisi. sarılacak kimsen olmaz sözlüğe gelir ve yazarsın kelimelerine sarılırsın, sessiz sessiz ağlarsın sonra kendi kendine söz verirsin, bir daha olmayacak diye. üstelik o kırıklar asla toparlanamaz hep eksik kalır, kıyıda köşede hep kalır bir kaç hain parçası ve ilerde bir gün batar hep şerefsiz. Ve bu acı tanıdık gelir, tanıyorum lan ben bunu dersin, bir yerlerden...
melisim olduğuna o kadar inandırmıştım ki seni, bir umutla bekledim bu sefer tam da buldum dediğim anda yaramı deşen meğer haince köşeyede kalmış bir hayal kırıklığıymışsın...
Seven insan ayrılır mı hiç ayrılırmiş gibi yapar iste can yücel abimiz ne güzel anlatmış benim bu halimi görerek...
---severek ayrılmak---
fakat, hak edermiş sevilen onun için dökülen her damla gözyaşını, gözyaşlarıyla birlikte sevinçler terk ettiğinde anladım.
yalan söylememek değil, gerçeği gizlememekmiş marifet, yüreğini elime koyduğunda anladım.
''sana ihtiyacım var, gel!'' diyebilmekmiş güçlü olmak, sana ''git'' dediğimde anladım.
biri sana ''git'' dediğinde, ''kalmak istiyorum'' diyebilmekmiş sevmek, git dediklerinde gittiğimde anladım.
sana sevgim şımarık bir çocukmuş, her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan, büyüyüp bana sımsıkı sarıldığında anladım.
özür dilemek değil, ''affet beni'' diye haykırmak istemekmiş pişman olmak, gerçekten pişman olduğumda anladım.
ve gurur, kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş, sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış, yüreğimde sevgi bulduğumda anladım.
ölürcesine isteyen, beklemez, sadece umut edermiş bir gün affedilmeyi, beni affetmeni ölürcesine istediğimde anladım.
sevgi emekmiş, emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş...
