Özellikle vietnam filmlerinde gördüğümüz militarizmin, kendinden olmayanı vahşi, cani yaratıklar olarak gösterirken, beyaz amerikalının özgürlük savaşçısı gibi lanse edilmesi.
bunun yanında eril iktidarı destekleyici temsillere yer verilmesi. Erkeklik ile vatan sevgisi bir bütün halinde idealize edilerek, seyirciyi yanına çekmeye çalışmak için sürekli mağdur edebiyatı yapılması.
tüm bunlara binaen savaşa eleştirel(miş) gibi bakan filmlerde bile savaşa sadece insan ölümü babında bakılarak, yıkımların zararlı olabileceği hükmüne değinilmesi ancak savaşların gerçek nedenlerinin gizlenmesi.
son olarak rambo da görüldüğü üzere yenilginin asıl asıl nedenleri çarpıtılarak, ordunun başarısızlığıyla artan meşruiyet krizi, taraf toplamak adına bireysel anlamda "güç" olabilecek bir etkafalının, tüm wietnamı tek başına savunmasıyla ilgilidir ki filmin alt metinleri irdelendiğine aslında ne kadar komik bir film olduğu hemen anlaşılır.
zaten amerikan savaş filmlerinde kullanılan askeri techizatların cia, fbı gibi kuruluşların denetiminde olduğu bilinen bir gerçekse, hepimiz bu filmlerin radikal çözümler sunamayacağının farkındayız.
